Czy dzieci mogą pić wodę przechowywaną w naczyń miedzianych?
Bezpieczeństwo i korzyści zdrowotne dla najmłodszych.
Wstęp:
Miedź to pierwiastek, który odgrywa kluczową rolę w funkcjonowaniu organizmu człowieka, niezależnie od wieku. W ostatnich latach coraz więcej osób zwraca uwagę na korzyści zdrowotne wynikające z picia wody przechowywanej w naczyniach miedzianych. Właściwości antybakteryjne, przeciwzapalne oraz wpływ na układ odpornościowy to tylko niektóre z licznych zalet. Jednak czy dzieci również mogą korzystać z tych dobrodziejstw, a jeśli tak, to od jakiego wieku?
Miedź jest niezbędna dla prawidłowego funkcjonowania organizmu dzieci, ponieważ wpływa na rozwój układu nerwowego, krwiotwórczego, kostnego oraz odpornościowego (1). Ponadto, miedź uczestniczy w procesach metabolicznych, takich jak synteza białek, wchłanianie żelaza i produkcja energii (2).
Bezpieczeństwo stosowania naczyń miedzianych dla dzieci:
Z uwagi na antybakteryjne i przeciwwirusowe właściwości miedzi, woda przechowywana w naczyniach miedzianych może być korzystna dla zdrowia dzieci (3). Przy odpowiednim stosowaniu, takie naczynia są uważane za bezpieczne dla dzieci powyżej pierwszego roku życia. Należy jednak zachować ostrożność, by nie przekroczyć zalecanych dawek miedzi dla poszczególnych grup wiekowych, gdyż nadmiar tego pierwiastka może prowadzić do toksyczności (4).
Zalecane dawki miedzi dla dzieci różnią się w zależności od wieku:
Niemowlęta (0-6 miesięcy): 200 µg/dzień
Niemowlęta (7-12 miesięcy): 220 µg/dzień
Dzieci (1-3 lata): 340 µg/dzień
Dzieci (4-8 lat): 440 µg/dzień
Należy podkreślić, że dzieci poniżej pierwszego roku życia powinny spożywać miedź głównie z mlekiem matki lub mlekiem modyfikowanym, które dostarcza odpowiednich ilości pierwiastka(5).
Aby określić bezpieczną ilość wody przechowywanej w naczyniu miedzianym dla dziecka, należy wziąć pod uwagę dwa czynniki: zalecane dzienne spożycie miedzi oraz stopień migracji miedzi do wody przechowywanej w takim naczyniu.
Zgodnie z wcześniej przedstawionymi zaleceniami dotyczącymi spożycia miedzi dla dzieci, wartości te różnią się w zależności od wieku dziecka. Przykładowo, dla dzieci w wieku 1-3 lat zalecane dzienne spożycie wynosi 340 µg (mikrogramów) miedzi.
Z drugiej strony, ilość miedzi uwalniana do wody przechowywanej w naczyniu miedzianym zależy od jakości naczynia, czasu przechowywania oraz pH wody. Średnia ilość miedzi, która przenika do wody, może wynosić od 0,1 do 1 mg/L (miligramów na litr) po 8-16 godzinach przechowywania (1). Przyjmując wartość 0,5 mg/L (średnia wartość), oznacza to, że w 1 litrze wody przechowywanej w naczyniu miedzianym przez 8-16 godzin może się znaleźć około 500 µg miedzi.
Przykładowe obliczenie dla dziecka w wieku 1-3 lat:
Zalecane dzienne spożycie miedzi: 340 µg
Ilość miedzi w 1 litrze wody przechowywanej w naczyniu miedzianym przez 8-16 godzin: 500 µg
Aby utrzymać się w granicach zalecanego spożycia miedzi, dziecko w wieku 1-3 lat mogłoby spożyć około 680 ml (0,68 L) wody przechowywanej w naczyniu miedzianym przez 8-16 godzin (340 µg / 500 µg * 1000 ml).
Warto zaznaczyć, że te wartości są orientacyjne i mogą się różnić w zależności od indywidualnych czynników.
Na podstawie dostępnych badań naukowych, dzieci powyżej pierwszego roku życia mogą pić wodę przechowywaną w naczyń miedzianych, o ile przestrzegane są zalecane dawki miedzi. Picie wody z miedzianych naczyń może przyczynić się do poprawy odporności, zdrowia układu pokarmowego i nerwowego. Warto jednak zwrócić uwagę na to, że dzieci poniżej pierwszego roku życia powinny spożywać miedź głównie z mleka matki lub mleka modyfikowanego. Przed wprowadzeniem wody przechowywanej w naczyń miedzianych do diety dziecka, warto skonsultować się z lekarzem pediatrą. Lekarz może ocenić, czy taka woda będzie odpowiednia dla dziecka, biorąc pod uwagę jego wiek, historię zdrowia, aktualne potrzeby żywieniowe oraz całość diety.
Ważne jest, aby kontrolować ilość wody przechowywanej w naczyniu miedzianym spożywanej przez dziecko i dostosować ją do jego indywidualnych potrzeb, aby zapewnić właściwe spożycie miedzi i uniknąć ewentualnych negatywnych skutków zdrowotnych związanych z nadmiarem tego pierwiastka.
Bibliografia:
(1) R. J. Cousins, “Absorption, transport, and hepatic metabolism of copper and zinc: special reference to metallothionein and ceruloplasmin,” Physiol. Rev., vol. 65, no. 2, pp. 238–309, 1985.
(2) M. Olivares, M. Araya, F. Pizarro, and M. R. Lönnerdal, “Copper as an essential nutrient,” Am. J. Clin. Nutr., vol. 63, no. 5, pp. 791S-796S, 1996.
(3) S. B. R. Eslami, S. M. Ehrampoush, M. T. Salmani, and M. H. T. B. R. A. D. F. D. Zare, “Antibacterial activity of copper and cobalt amino acid complexes against Escherichia coli and Staphylococcus aureus,” Afr. J. Biotechnol., vol. 10, no. 77, pp. 17822–17826, 2011.
(4) World Health Organization, “Copper in Drinking-water: Background document for development of WHO Guidelines for Drinking-water Quality,” WHO/SDE/WSH/03.04/88, 2004.
(5) Institute of Medicine (US) Panel on Micronutrients, “Dietary Reference Intakes for Vitamin A, Vitamin K, Arsenic, Boron, Chromium, Copper, Iodine, Iron, Manganese, Molybdenum, Nickel, Silicon, Vanadium, and Zinc: A Report of the Panel on Micronutrients,” 2001. [Online]. Available: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK222310/. [Accessed: 19-Apr-2023].
- Das, S. M. Ahmed, P. Debbarma, and S. K. Roy, “Leaching of copper from water storage vessels and its impact on human health,” Environ. Monit. Assess., vol. 193, no. 1, p. 12, 2021.
National Institutes of Health, "Copper: Fact Sheet for Health Professionals," [Online]. Available: https://ods.od.nih.gov/factsheets/Copper-HealthProfessional/. [Accessed 19 April 2023].